چرخ کبود

بیا که قصر امل سخت سست بنیادست		بیار باده که بنیاد عمر بر بادست
غلام همت آنم که زیر چرخ کبود		ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزادست
چه گویمت که به میخانه دوش مست و خراب		سروش عالم غیبم چه مژده​ها دادست
که ای بلندنظر شاهباز سدره نشین		نشیمن تو نه این کنج محنت آبادست
تو را ز کنگره عرش می​زنند صفیر		ندانمت که در این دامگه چه افتادست
نصیحتی کنمت یاد گیر و در عمل آر		که این حدیث ز پیر طریقتم یادست
غم جهان مخور و پند من مبر از یاد		که این لطیفه عشقم ز ره روی یادست
رضا به داده بده وز جبین گره بگشای		که بر من و تو در اختیار نگشادست
مجو درستی عهد از جهان سست نهاد		که این عجوزه عروس هزاردامادست
نشان عهد و وفا نیست در تبسم گل		بنال بلبل بی دل که جای فریادست
حسد چه می​بری ای سست نظم بر حافظ		قبول خاطر و لطف سخن خدادادست

گندم وش