من عکسهای سیاه و سفید رو دوست ندارم. شاید گاهی دچار این وسوسه بشم و عکس مونو تونی تهیه کنم که برای بیننده جالب باشه اما برای خودم که هر دو ورژن رو مقایسه می کنم، خیلی سخته که بتونم رنگ رو حذف کنم. دنیای من (یا ما) به اندازه کافی سیاه و کدر هست. همیشه سعی کردم با رنگ آمیزی کادرم، چشم و روح خود و بیننده ام رو نوازش بدم. البته خیلی وقتها عکاسی سیاه و سفید یه جور ژسته. از همون ژستهای کذایی که در دنیای هنرمندان گاهی دیده میشه. من فکر می کنم اگر از ابتدای ابداع عکاسی، امکان عکاسی رنگی هم وجود داشت، این حس نوستالژیک و روشنفکرانه فعلی از عکاسی سیاه و سفید خیلی کمتر میشد. عکس باید دارای پیام بسیار ظریف و در عین حال محکمی باشد که با حذف رنگ نه تنها لطمه ای نبیند، بلکه بر قوتش افزوده شود.
