در صعودهای زمستانی، سرپرست برنامه یا قوی ترین و با تجربه ترین عضو گروه که در جلوی صف حرکت می کند، جدای از مسیریابی و هدایت گروه وظیفه برف کوبی را هم به عهده دارد. وقتی که ارتفاع برف و شیب مسیر صعود زیاد باشد، این کار جدای از لزوم داشتن تکنیک قدم برداشتن و درست کردن جای پا، با اندازه، زاویه و فواصل مناسب، انرژی و قدرت خارق العاده ای را هم می طلبد. اما سایر اعضا به راحتی با صرف انرژی بسیار کمتر و بدون نیاز به فکر کردن برای پیدا کردن جای پای مناسب، به صعود خود ادامه می دهند. درواقع فقط رد پای سرپرست بر روی برف باقی خواهد ماند تا همه با هم به قله برسند.
در عکاسی اما شاید بهتر باشد هر کس مسیر خودش را برف کوبی کند. این قضیه منافاتی با آموزش و یادگیری و استفاده از تجربیات و دانش بزرگان ندارد. اما از یک جایی به بعد هنرمند باید امضای خودش را داشته باشد. هرچند که پیدا کردن یک امضای اختصاصی بسیار مشکل است و همیشه طی کردن یک شیب تند برفی با استفاده از ردپاهای قبلی خیلی ساده تر، اما برای داشتن اثرانگشت باید برف کوبی کرد!
